Falso Amor
Falso Amor é o nome da última canción do álbum O Espertar, de Cabodano, un grupo de metal de Sigüeiro. Falso amor serve para falar das dificultades as que se enfrontan día a día as bandas musicais. Hai unha frase que os grupos repiten constantemente que é: "Este mundo é moi difícil".
A PANDEMIA: TRES ANOS DETIDOS
A pandemia foi un dos momentos máis difíciles para algúns dos grupos, de feito moitos deles aínda sofren as consecuencias. Noxo viña de facer moitos concertos en 2019 e principios do 2020 e a pandemia "cortounos moi en seco, tiñamos moitos plans e quitounos todos", pero tamén foi un apoio pois "o ano seguinte non podíamos tocar en directo e enfocámonoss en facer o disco", un disco chamado Harmónica Axitación Musical que sen dúbida tivo éxito, pois o merchandising de Noxo está practicamente esgotado, de feito, tiveron que repoñer.
O merchandising de Noxo: unha camiseta, un pin, unha pegatina e un disco.
Cedida por Noxo.
Para The Skarnivals a pandemia tamén foi un golpe de mal gusto: “A pandemia foi moi mal porque nos colleu de pleno, cando arrancamos Do Revés, comezamos a xira e á semana seguinte tivemos que parar". Pero como o propio Iago di, agora comezou unha nova etapa para presentar o seu disco Latexos.
Pants Off tamén aproveitou a pandemia para facer un disco. "Gravamos un par de temas na casa e despois fixemos o EP", comenta Rocky, voz da banda. Porén, Cabodano sufriu as consecuencias da pandemia de peor xeito, tiñan moitos concertos que tiveron que suspender e como eles mesmos declaran, "freounos".
Pero, como foi a experiencia coa Covid-19 de Grilo, Liska e Arrhythmia?
Cartel anunciando o concerto de The Skarnivals na súa xira en Santiago de Compostela.
Elsa Blanco.
Galería de Vídeos:
Escolle o vídeo que desexas ver. En cada unha destas tres bandas explícase a súa experiencia coa Covid-19.
O caso máis especial é o de Marela, este grupo naceu practicamente durante a época na que todos estabamos na casa e o seu disco Os Inicios veu a luz grazas a un concurso que realizou o Concello de Silleda e Xonix Records nomeado Son de Silleda: "Xurdiu co concello porque na pandemia os músicos non podían tocar e tampouco podían gravar nada, non tiñan cartos e chegamos ao acordo de gravalos e que o grupo aportase o mínimo", explica Lolo Arincón da produtora. Houbo un total de 15 participantes e gañaron tres. Porén, Xonix xa participou no desenvolvemento de máis concursos como Son da Empanada onde o gañador gravaba tres cancións con eles e tamén o publicaban.
UNHA DIFICULTADE ENGADIDA: OS GASTOS DE FACER DISCOS EN FÍSICO
Actualmente a xente xa non consume a música en físico e quen o fai é polo fetiche ou por decoración. A maioría dos grupos arríscanse a levar a cabo este gasto, algúns como Noxo sáelles ben, outros como Cabodano optan por sacar unha cinta USB e manter a orixinalidade para que poida ter un atractivo especial para a xente. Non obstante, outros grupos xa deixaron isto atrás, como é o caso de Pants Off que decidiu deixar de sacar máis material en físico polo momento.
Román Terceiro conta a experiencia e a razón pola que deixaron de realizar os discos en físico.
Folleto da cinta de O Espertar de Cabodano coas letras de cada canción e unha explicación sobre o disco e o grupo.
A cinta USB de Cabodano.
Cedida por Cabodano.
Marela tomou a mesma decisión que Pants Off. A dficultade máis grande para as bandas ao nacer é o factor económico, pois teñen gastos que asumir e un disco de música é un custo a maiores, "hoxe en día non se venden" declaran os compoñentes de Marela. "O disco a día de hoxe é algo moi simbólico para a prensa, está guai ter discos en físico polo romanticismo", declara Pablo Rey, batería da banda "pero non era un gasto no que nos podíamos meter".
Videoclip da canción Dereitos ó Inferno de Cabodano. Dirixido, producido e realizado por eles mesmos.
Os Festivais
Os festivais son un lugar onde conflúen diversos estilos de música, bandas e persoas. Un lugar onde se coleccionan momentos e historias. É un espazo onde a música toma o papel de protagonista, un tipo de evento que actualmente está en auxe. Porén, en Galicia atopamos festivais con diversas filosofías: os macrofestivais, que traen a artistas internacionais e nacionais e algúns grupos galegos; e os festivais asociativos, que, en xeral, a súa filosofía abárcase no apoio aos grupos máis locais.
Moitos das bandas entrevistadas pasan o verán de festival en festival, por Galicia adiante: “A oferta en Galicia de festivais é moita” comenta Sito, voz e guitarra de Noxo.
Non obstante, este tipo de acontecementos teñen unha parte boa e unha mala para os grupos galegos. “Un festival vai moi ben porque compartes cartel con xente que está noutro nivel e vas ter un público que nunha sala non tes. O malo é que os macrofestivais pagan moi pouco aos grupos locais” comenta Pablo Rey, batería de Marela e organizador do Murallón de Son, un pequeno festival en A Bandeira. Decidir se ir ou non a tocar a un festival grande é un tema moral no que se atopan moitos grupos: “a nós dinnos de tocar no Resurrection Fest e imos correndo aínda que sexa no escenario pequeno ás catro da tarde”, declara Pablo.
Fernando Vázquez, presidente da Asociación Cultural O Castañazo, cre principalmente que os festivais axudan ás bandas e artistas: "Axudan porque é o espazo principal no que eles poden desenvolver a súa arte”. Aínda así, declara que moitos festivais aprovéitanse dos artistas. “Hai moita deshumanización nisto, pero é unha das principais plataformas de difusión”. O presidente declara que persoalmente lle gustan máis os festivais pequenos "porque tratan mellor ás persoas". Ademais, Fernando recorda unha anécdota cunha banda, que non quixo desvelar, na que desde a organización do Castañazo lle ofreceron un prezo mínimo para pagarlles e o grupo sorprendeuse porque lles ían pagr. Así, o presidente recalca: “Eles están traballando, están ofrecendo o seu tempo e a súa arte”.
Os dous coinciden en que organizar un festival ten moitas dificultades pero a principal é a económica: “É un tipo de proxecto no que non é fácil atopar apoio económico”, declara Pablo. A maioría dos festivais pequenos en Galicia son asociacións que necesitan o apoio dos concellos e das demais administracións públicas. Outra dificultade que atopan son os estilos de música: “somos músicas máis underground e hai moita xente que non escoita esta música e, ademais, temos a ideoloxía moi marcada”, destaca o organizador do festival de A Bandeira.
O Murallón de Son naceu en 2022 e é un festival de balde: “O festival foi financiado por nós mesmos a base de facer camisetas ou diferentes métodos de merchandising, as axudas da Xunta e do Concello e", reitera, "nós mesmos”.
Fernando Vázquez coincide con que o maior problema é o económico, pero o seu festival cada vez ten máis axudas a nivel privado. “Temos que buscarnos moito as castañas” expón, “pero cada vez as empresas locais implícanse máis”.
Publicacións das contas oficiais dos festivais Murallón de Son e O Castañazo.
CAL É A FILOSOFÍA DESTES FESTIVAIS?
Pablo comenta que a súa filosofía é facer música “e que veña a música que nos guste a nós”. Non só levan grupos que fagan música en galego xa que, como di, se hai algún grupo que canta en castelán e lle gusta aos organizadores vano intentar pero “grupos galegos e que canten en galego vai haber sempre. Se cantas en castelán non imos prohibirche vir, pero nós promovemos o uso do galego". "Eu creo que os festivais que van perdurar e que sempre van estar son os asociativos que se fan con cariño, con amor e con xente que lle gusta organizalo", recalca o organizador do Murallón de Son.
Creo que os festivais que van perdurar e que sempre van estar son os asociativos que se fan con cariño, con amor e con xente que lles gusta organizalo.
Pablo Rey, organizador do Murallón de Son.
"
O Castañazo naceu no ano 1992 en Chantada. Este festival realízase a finais de outubro ou principios de novembro “é o noso selo de identidade, un dos festivais referentes do inverno en Galicia” declara Fernando. Teñen un requisito chave para apoiar á cultura local “nós intentamos que a metade do cartel sexa en galego como mínimo, son doce bandas e seis son galegas e, a poder ser, que canten na lingua”.
No ano 1996 o festival tivo que parar e foi no 2007 cando volveu de mans da Asociación Cultural O Castañazo, a mesma que o realiza a día de hoxe “temos moitas bandas en galego para seguir coa tradición”, comenta o presidente. “Nós queremos facer tecido cultural, enriquecer o panorama cultural de Galicia, que a nosa vila e a nosa provincia sexa un elemento musical de referencia nunha época complicada”, é dicir, no outono, "nós pretendemos que o festival sirva de inspiración para calquera tipo de expresión relacionada con manter viva a cultura da zona". Outro dos seus obxectivos chave é que vaia de xeración en xeración “que haxa relevo e o pobo siga estando vivo”.
Nós pretendemos que o festival sirva de inspiración para calquera tipo de expresión relacionada con manter viva a cultura da zona.
Fernando Vázquez, presidente de O Castañazo.
"
.png)